Θα δανειστώ έναν τίτλο από ελληνική ταινία της περασμένης δεκαετίας (Σ.Ε.Ξ. = Σούλα Έλα Ξανά) για να εξηγήσω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ανακοίνωση του Υπουργείου Ανάπτυξης για το νέο Πρόγραμμα Επιχειρηματικότητας των Γυναικών.
Πρώτα από όλα να δηλώσουμε ότι δεν μας φταίει το συμπαθές όνομα Σούλα. Απλά, ποιητική αδεία, θα το χρησιμοποιήσω.
Με την ανακοίνωσή του, το Υπουργείο δημιούργησε ελπίδες σε χιλιάδες γυναίκες από 18 έως 64 ετών, οι οποίες είτε είναι άνεργες, είτε δουλεύουν ακόμα σε εταιρείες όμως οι οποίες έχουν κάνει αίτηση για την υπαγωγή τους στο άρθρο 99. Μέσα από το Πρόγραμμα, θα μπορέσουν να πάρουν χρηματοδότηση κάποιων χιλιάδων ευρώ για να δημιουργήσουν νέες επιχειρήσεις σε διάφορους τομείς. Καταστήματα, μικρές επιχειρήσεις κλπ.
Θα μου πείτε πού το κακό σε όλα αυτά; Ίσα – ίσα, θα νοικιαστούν χώροι που μένουν μήνες τώρα κλειστοί, θα βρουν δουλειά και κάποια άτομα σαν υπάλληλοι σε αυτές τις επιχειρήσεις, θα κάνουν τζίρο οι προμηθευτές, οι τεχνικοί, οι μπογιατζίδες, το ΙΚΑ μέσω των εισφορών των υπαλλήλων, ο ΟΑΕΕ μέσα από τις εισφορές των νέων επιχειρηματιών, ο ΟΑΕΔ μέσα από την παύση του επιδόματος στις άνεργες κλπ κλπ.
Που είναι το κακό σε όλα αυτά λοιπόν;
Η Σούλα λοιπόν, νεαρή κοπέλα, ανειδίκευτη εργάτρια, πρόσφατα απολυμένη από μεγάλη εταιρεία τη Θεσσαλονίκης με εργοστάσια Κλωστοϋφαντουργίας, μέχρι προχθές δεν ήξερε τι να κάνει πλέον στη ζωή της. Σκεφτόταν ότι το επίδομα των € 360,00 από τον ΟΑΕΔ αφενός δεν φτάνει ούτε για «ζήτω» αλλά, θα τελειώσει σε ένα χρόνο περίπου. Επίσης, καθώς δεν είχε άλλες εξειδικευμένες γνώσεις, δεν θα μπορούσε να πιάσει δουλειά οπουδήποτε αλλού παρά μόνο σε εταιρεία ανάλογη με αυτήν από την οποία απολύθηκε. Πωλήτρια δεν θα μπορούσε να γίνει, διότι απλά «δεν το έχει», λογιστικά δεν έμαθε ποτέ, υπολογιστές, μόνο στα social media ξέρει να μπαίνει. Σκεφτόταν λοιπόν, ακόμα και να φύγει στη Γερμανία, ή να γίνει σερβιτόρα σε μία από τις χιλιάδες καφετέριες της Θεσσαλονίκης.
Μάλιστα θα γυρίσει να μείνει και στους γονείς της, οι οποίοι αν και με κουτσουρεμένη σύνταξη και οι δυο, τουλάχιστον έχουν το σπιτάκι τους (χωρίς δάνειο).
Και ξαφνικά, το Υπουργείο της φωνάζει: Σούλα Έλα Ξανά!
Έλα ξανά στην αγορά εργασίας, και μάλιστα σαν ελεύθερη επαγγελματίας. Σαν ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ! Μπορείς να ανοίξεις δικό σου μαγαζάκι στην γειτονιά σου, να γίνεις κι εσύ ιδιοκτήτης επιχείρησης. Να γραφτείς στο Επιμελητήριο, στον ΟΑΕΕ και να έχεις ένα μέλλον. Μάλιστα σου δίνουμε και για αρχή, € 30.000 για να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα!
Που είναι το κακό σε αυτό θα μου πείτε;
Θα σας αναλύσω λοιπόν το σενάριο πως μπορεί να εξελιχθεί στο άμεσο μέλλον. Στην Ελλάδα όμως της Ύφεσης του συνολικά 40% και όχι στην Μεγάλη Ελλάδα του 2004 που έλεγε και κάποιος άλλος.
Η Σούλα λοιπόν, κάνει αίτηση για το Πρόγραμμα της Γυναικείας Επιχειρηματικότητας και μάλιστα δίνει και χρήματα σε κάποιον «Σύμβουλο Επιχειρήσεων» για αυτή τη δουλειά. Καλά αρχίζουμε, διότι η εν λόγω συμπαθής κατηγορία των Συμβούλων (που ζούσαν αποκλειστικά από τα Επιδοτούμενα Προγράμματα) δεν περνούσε τις καλύτερες μέρες της τελευταία…
Μετά από μερικούς μήνες (3 – 4 στην καλύτερη περίπτωση), λαμβάνει την απόφαση του Υπουργείου ότι η πρότασή της πέρασε, εγκρίθηκε!
Με μεγάλη χαρά, η Σούλα μας, πηγαίνει, κλείνει ένα κατάστημα που είχε βάλει στο μάτι εδώ και καιρό και είχε μιλήσει με τον ιδιοκτήτη του, ότι μόλις βγει το Πρόγραμμα θα μπει μέσα αμέσως! Δίνει και δύο ενοίκια μπροστά! Στη συνέχεια, μιλάει με έναν φίλο της μηχανικό για το πώς θα το κάνει. Αγοράζουν λοιπόν ράφια, γραφείο, καρέκλες, κάνουν δηλαδή ένα καινούργιο μαγαζί. Αγοράζουν ταμειακή, γράφεται στο Επιμελητήριο, αφήνει το επίδομα του ΟΑΕΔ, γράφεται στον ΟΑΕΕ, αποκτά τακτικό Λογιστή.
Μετά, πηγαίνει και μιλάει με εταιρίες χονδρικής πώλησης ρούχων (μικρή μπουτίκ έκανε), κλείνει με μικρή προκαταβολή μια ποσότητα και το υπόλοιπο «παρακαταθήκη». Μιλάει με μικρή διαφημιστική εταιρεία και κλείνει διαφημιστικά έντυπα τα οποία μοιράζει στη γειτονιά της. Μάλιστα κάνει και ένα μικρό πάρτι εγκαινίων για τη γειτονιά και τους φίλους της, άλλους απολυμένους από την ίδια εταιρεία.
Μέχρι εδώ καλά.
Και γίνονται όλα αυτά. Και οι εγγραφές και τα εγκαίνια και οι «επικοινωνιακές κινήσεις».
Και μετά;
Περνάει μια εβδομάδα και η πελατεία είναι η πρώτη ομάδα πελατών που είναι συνήθως. Οι γνωστοί και οι φίλοι, οι οποίοι ζορισμένοι ενώ δουλεύουν ή απολυμένοι, αγοράζουν κάποια μικρού τιμήματος πράγματα για να στηρίξουν τη φίλη τους. Μετά έρχονται οι φίλοι των γονιών για να αγοράσουν για τα παιδιά τους κάποια πράγματα. Και μετά ίσως και κάποιοι από τη γειτονιά. Και μετά σιωπή.
Λόγω της ύφεσης και όλων των γνωστών προβλημάτων, η κατανάλωση έχει πέσει με αποτέλεσμα όλα αυτά τα κλειστά μαγαζιά σε όλες τις πόλεις. Άρα και το μαγαζί της Σούλας, δεν έχει δουλειά.
Αντίθετα, έρχεται το ενοίκιο, οι δίμηνες εισφορές στον ΟΑΕΕ, οι ΔΕΚΟ, ο Λογιστής, και σιγά – σιγά αλλάζει η σεζόν και πρέπει να αλλάξουμε τα ρούχα. Όμως, πρέπει να γυρίσουμε πίσω όσα δεν πουλήθηκαν και να αγοράζουμε πλέον μετρητοίς, όσα θέλουμε για τη νέα σεζόν. Και χρήματα από πού;
Οι γονείς, δεν μπορούν να βοηθήσουν. Οι Τράπεζες, ουσιαστικά δεν υπάρχουν για νέες χρηματοδοτήσεις. Τα ενοίκια τρέχουν, οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις. Και μετά από 6 μήνες το πολύ ένα χρόνο, η Σούλα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από εκεί που ξεκίνησε. Με χρέη, που δεν είχε. Με κομμένο επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Με οφειλές στον ΟΑΕΕ για εισφορές κλπ. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού δεν μπορεί να περιμένει άλλο, και η Σούλα παίρνει την απόφαση να κλείσει το μαγαζάκι. Νέα λουκέτα λοιπόν.
Δεν θα σας πω και για τους απίστευτους όρους που βάζουν συνήθως τα Προγράμματα ότι μπορεί να σου ζητήσουν πίσω τα χρήματα εάν κλείσεις την επιχείρηση πριν κλείσεις πέντε χρόνια λειτουργίας…
Και εγώ σας ρωτώ. Πού είναι η ανάπτυξη σε όλα αυτά; Γιατί δημιουργούμε ψεύτικες ελπίδες σε ανθρώπους απελπισμένους; Γιατί να τους βάλουμε σε μια διαδικασία η οποία θα τους δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα έχουν; Γιατί να τους δώσουμε ασπιρίνες ενώ χρειάζονται δραστικά φάρμακα; Γιατί να χαθούν κονδύλια από την ΕΕ ενώ θα μπορούσαν να στηριχθούν υπάρχουσες επιχειρήσεις οι οποίες με λίγα χρήματα θα μπορούσαν να περάσουν τον κάβο;
Δεν θα ήταν καλύτερο και πιο αποδοτικό μέτρο να δώσουν κεφάλαια, με αυστηρά κριτήρια και έλεγχο, σε επιχειρήσεις οι οποίες διψάνε για ρευστότητα και με μερικές χιλιάδες ευρώ θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν;
Δεν θα ήταν καλύτερο, να ρυθμιστούν οι οφειλές των επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω της Ύφεσης, αντί να σκορπάμε χρήματα της ΕΕ σε επενδύσεις χωρίς προοπτική;
Το πρόβλημα της Χώρας δεν είναι η προσφορά. Είναι η Ζήτηση. Αυτή είναι που έχει πέσει σε επίπεδα κάτω από το μηδέν. Τη Ζήτηση πρέπει να τονώσουμε. Αυτή θα δώσει ζωή ξανά στην αγορά και όχι τα πρόσκαιρα μέτρα αυτού του τύπου σαν αυτά τα Προγράμματα.
Το Κράτος πρέπει να επιδοτήσει την Εργασία. Να επιδοτήσει τις εισφορές και να δώσει κίνητρο στις επιχειρήσεις να κρατήσουν την Σούλα και τις φίλες της αντί να την κάνουν επιχειρηματία την ίδια.
Πρέπει να μας πει ότι τα τελευταία 4 χρόνια, η Χώρα μας βρίσκεται σε πόλεμο. Σε πόλεμο σκληρό και ύπουλο. Τα θύματά του πολέμου γίνονται πλέον πολύ ορατά σε όλους. Και μάλιστα δεν έχουμε μόνο οικονομικά πτώματα αλλά και πραγματικά μετά από τόσες αυτοκτονίες.
Αυτό που θα έπρεπε να γίνει, είναι η δημιουργία ενός Ομολόγου Ειδικού Σκοπού. Ενός Bond στο οποίο θα μπουν όλες οι οφειλές των επιχειρήσεων προς το Δημόσιο, της τελευταίας 4ετίας. Οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να έχουν μια επιβάρυνση την οποία θα μπορούν να πληρώνουν για τουλάχιστον 30 χρόνια μετά μέχρι την τελική αποπληρωμή του Ομολόγου. Αντίστοιχα το Κράτος θα μπορούσε να πουλήσει το Ομόλογο αυτό στην ΕτΕπ με όρους που θα συμφωνήσει για να πάει μπροστά η Χώρα.
Το Κράτος, πρέπει να δείξει ότι αφουγκράζεται την Αγορά και την Κοινωνία. Αυτό που λείπει από τους ανθρώπους δεν είναι η δυνατότητα να γίνουν επιχειρηματίες, αλλά η σιγουριά μέσα σε μια δουλειά. Σαφώς, και οι επιχειρηματίες δεν είναι όλοι τα καλύτερα παιδιά. Το έχουμε ξαναπεί και το έχουμε γράψει πολλές φορές. Αλλά εφόσον το Κράτος βοηθήσει τους επιχειρηματίες να γλιτώσουν τις επιχειρήσεις τους από την καταστροφή, δικαιούται με τη σειρά του να είναι αυστηρό στην τήρηση των Νόμων και στην είσπραξη των Φόρων και των υποχρεώσεων από εδώ και στο εξής.
Ναι, γίνονται κινήσεις από Φορείς, όπως αυτή της δημιουργίας Τράπεζας για τους Μικρομεσαίους που σχεδιάζει η Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου. Τα Προγράμματα του ΕΤΕΑΝ όσο δυσκίνητα και αν είναι. Δεν φτάνουν όμως. Δεν θα προλάβουν οι εταιρείες. Θα κλείσουν. Θα τους ρουφήξει η δίνη της Ύφεσης και των υποχρεώσεων.
Δεν είναι ώρα για ασπιρίνες λοιπόν. Είναι ώρα για πράξεις με ισχυρή βούληση για λύσεις. Είναι η ώρα να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις όχι για να δημιουργήσει η Σούλα δική της επιχείρηση αλλά για της φωνάξει ο παλιός της εργοδότης «Σούλα Έλα Ξανά» στη δουλειά!
Managing Partner
ZKP Consultants
Πηγή thesstoday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου